Wierzenia i historia

Przez pierwsze 1000 lat chrześcijaństwa istniał w większości jeden zjednoczony Kościół, chociaż było wiele osób promujących podziały. W 1054 r. nastąpiło poważne zerwanie komunii obejmującej większą część Kościoła. Wschodnia część Kościoła (prawosławni) i zachodnia (katolicy rzymscy) zerwali ze sobą komunię poprzez wzajemne ekskomuniki.

Różni reformatorzy protestowali przeciwko nadużyciom rzymskokatolickim i ustanowili kilka wyznań protestanckich na kontynencie europejskim oraz Kościół anglikański w Anglii, znany jako Kościół Episkopalny w USA. Wszystkie te kościoły opuściły wspólnotę Kościoła Katolickiego, który odtąd był powszechnie nazywany Kościołem rzymskokatolickim.

Odrzucając koncepcję kapłaństwa, które składa ofiarę (Mszę) i zmieniając swoje obrzędy święceń w celu zinstytucjonalizowania tego odrzucenia kapłaństwa ofiarnego, wyznania te utraciły historyczny episkopat, a tym samym utraciły Rzeczywistą Obecność Chrystusa w swojej Eucharystii.

Tak właśnie Kościoły rzymskokatolickie i narodowe katolickie widzą smutna historię podziałów chrześcijaństwa. Istnieje wiele czynników, które spowodowały te podziały, zarówno teologiczne, polityczne, a nawet osobiste (małżeństwa Henryka VIII), ale ponieważ wszystkie one wiązały się z odrzuceniem autorytetu Biskupa Rzymu, Papieża, niezależność od władzy papieskiej jest czymś, co wszystkie te denominacje mają wspólnego.

W ten ogólny obraz niezależności od władzy papieskiej wszedł Ruch Katolików Niezależnych, choć z bardzo istotnymi różnicami. Chociaż „katolicyzm niezależny” jest dziś powszechnie znany, odgrywa ważną rolę w historii katolicyzmu.

Niezależny Ruch Katolicki różni się od różnych odłamów protestanckich. Narodowy katolicyzm zachował wiarę w sprawowanie Ofiary Mszy oraz w swoje kapłaństwo. Aby to zapewnić, niezależny katolicyzm zachował tradycje rzymskokatolickie i zachował te same obrzędy liturgiczne. W ten sposób nigdy nie utracił historycznego episkopatu, który zachował ważnie wyświęcone kapłaństwo.

Z tego powodu, w oczach Kościoła rzymskokatolickiego, Niezależny Katolicyzm jest postrzegany jako „oddzielony” od Rzymu, ale zachowujący Obowiązujące Sakramenty, a nie oddzielony i teologicznie ułomny, jak wyznania protestanckie, które uważane są za „naszych oddzielonych braci”.

Niezależny katolicyzm wywodzi się z jednego z dwóch źródeł historycznych.

Starszy ruch rozpoczął się w Europie na zakończenie Soboru Watykańskiego I w 1869 roku.

Główną troską tego Soboru Watykańskiego było promulgowanie papieskiej nieomylności, koncepcji i doktryny, której stanowczo sprzeciwiali się niektórzy biskupi, którzy postrzegali ją jako wykraczającą poza tradycyjną koncepcję Papieża jako „Pierwszego” wśród równych Kolegium Biskupi i oddzielanie się zbyt niezależnie od konsultacji z nimi. W odpowiedzi niektórzy teologowie niemieccy opuścili Kościół rzymskokatolicki i założyli Kościół katolicki poza Rzymem. Wyróżniali się, utrzymując swoją doktrynę na „starych praktykach” sprzed Soboru Watykańskiego, stąd są znani jako „starokatolicy”. Dziś w Stanach Zjednoczonych największym spadkobiercą tego ruchu jest Polski Narodowy Kościół Katolicki, założony w 1898 roku jako federacja parafii polskich niezależnych od Kościoła rzymskokatolickiego, uzyskująca prawomocne święcenia także za pośrednictwem Kościoła Starokatolickiego w Utrechcie. Kościół ten osiągnął niedawno porozumienie z Kościołem rzymskokatolickim, co pozwala na otwartą komunię między dwoma kościołami.

Drugie źródło narodowego katolicyzmu pochodzi z Kościoła rzymskokatolickiego w Brazylii.

Pod koniec II wojny światowej biskup Carlos Duarte Costa, biskup rzymskokatolicki, który wyraził dezaprobatę dla wielu praktyk Kościoła rzymskokatolickiego w Brazylii, co doprowadziło do ekskomuniki z Kościoła rzymskokatolickiego. Następnie 6 lipca 1945 r. założył Kościół Narodowy o nazwie „Igreja Catolica Apostolica do Brasil” (Katolicki Kościół Apostolski Brazylii). Ten ruch kościelny rozprzestrzenił się na kilka krajów i dotarł w 1947 roku do Stanów Zjednoczonych, dwa lata po jego założeniu w Brazylii.

Od wybrzeża do wybrzeża, narodowy ruch katolicki nadal się rozwija i rozprzestrzenia, niosąc Chrystusa wielu, którzy porzucili nadzieję na reformy katolickie, a nawet swój katolicyzm całkowicie.

Kościół ten różni się od Kościoła rzymskokatolickiego w części swej dyscypliny, ale zachowuje całą autentyczną teologię i doktrynę katolicką, jakie istniały przed Soborem Watykańskim I.

Różnice w dyscyplinie są następujące:

*Kler może zawierać związki małżeńskie.

*Osoby rozwiedzione mogły przyjmować sakramenty.

* Osoby rozwiedzione mogą ponownie zawrzeć związek małżeński.

To tylko kilka najważniejszych różnic.

Jedną z pierwszych reform biskupa Carlosa Duarte Costy było tłumaczenie Mszy św. z łaciny na ojczysty język ludu. Kościół rzymskokatolicki skodyfikował tę samą zmianę prawie 30 lat później. Być może z biegiem czasu inne zmiany dyscyplinarne biskupa Carlosa Duarte Costy mogą zostać przyjęte również przez Rzym. W międzyczasie Kościół ten pozostaje żarzącą się pochodnią nadziei dla katolików potrzebujących akceptacji i zrozumienia.